Miejskie Zakłady Kąpielowe były jedną z najważniejszych inwestycji budowlanych w Bolesławcu przełomu XIX i XX w. Obiekt zlokalizowano na plantach w malowniczym otoczeniu zieleni. Kompleks powstał
w dwóch fazach. W 1895 r. wzniesiono budynek łaźni utrzymany w nurcie tzw. włoskiego neorenesansu (obecnie część budowli położona bliżej ul. Zgorzeleckiej). Bryłę, zakomponowaną symetrycznie, z częścią środkową dominującą nad bocznymi partiami i przykrytą płaskim dachem, wieńczyła niska attyka.
Elewacje wykonano pierwotnie z czerwonej cegły i ozdobiono detalem architektonicznym utrzymanym
w jasnej tonacji. Realizację przedsięwzięcia wsparł bolesławiecki radca finansowy Albert Kessler, który pokrył większość kosztów budowy. O tym fakcie informował napis umieszczony na elewacji powyżej okien parteru po bokach wejścia: Łaźnia miejska fundacji Kesslera (niem. Städtisches Bad Kesslers Stiftung).
W holu wmurowana była mozaika z napisem Salve, co po łacińsku oznacza Witaj. W poszczególnych pomieszczeniach usytuowano urządzenia kąpielowe.
Drugi etap prac budowlanych obejmował wzniesienie krytej pływalni przy budynku łaźni. Obiekt ten powstał dzięki hojności innego bolesławianina – Maxa Taemmera. W roku 1911 Wilma Taemmer przekazała miastu, zgodnie z życzeniem swego zmarłego męża, 150 000 marek na wybudowanie basenu krytego i sali ćwiczeń. W miesiącach letnich 1914 r. rozpoczęto budowę basenu, włączając w kompleks basztę należącą do średniowiecznego systemu fortyfikacji. Rok później prace zostały zakończone. Zastosowanie nowoczesnej konstrukcji z wykorzystaniem łuków żelbetowych pozwoliło na przeszklenie dużej partii dachu i doświetlenie umieszczonego poniżej basenu.
Basen o wymiarach 20 m długości i 10 m szerokości mieścił się w budynku o nowocześnie rozwiązanych wnętrzach, do których dekoracji użyto kafli ceramicznych o różnych odcieniach morskiej zieleni dekorowanych ornamentem geometrycznym i motywem wolich oczu. Całość uzupełniał zespół rzeźb, podkreślających przeznaczenie obiektu, z których do dziś zachowały się jedynie niewielkie owalne płaskorzeźby wyobrażające konika morskiego i kormorana oraz monumentalne płaskorzeźby autorstwa bolesławieckiej artystki Jenny Bary-Doussin, rozdzielone reliefowym napisem. Na wysokości pierwszej kondygnacji, od strony zachodniej powstała galeria, która umożliwiała widzom oglądanie zmagań pływaków. Wzniesiono także salę do ćwiczeń rehabilitacyjnych i rzymską łaźnię parową.
Prawdopodobnie podczas budowy basenu zdecydowano się na poprzedzenie budynku łaźni od strony
ul. Zgorzeleckiej ogrodem otoczonym pergolą oraz na urządzenie tarasów na dachach bocznych części łaźni. W l. 30. XX w., podczas przebudowy zespołu, tarasy zabudowano, podwyższając skrzydła o jedną kondygnację.
Dotychczasowe wejście zabudowano, a bliżej baszty dobudowano zewnętrzny cylindryczny wiatrołap, który do dziś stanowi główne wejście do budynku. Starszą część kompleksu kąpielowego przebudowano, dostosowując ją częściowo do roli holu, poprzedzającego wejście na pływalnię.
